Mουσικες διαδρομες part I

Η ενασχοληση μου με τη μουσικη ξεκινησε καπου εκει στο γυμνασιο. Το The Wall των Pink Floyd θυμαμαι να ειναι το πρωτο ακουσμα που, γραμμενο σε κασσετα, εβαζα να παιζει και να ξαναπαιζει...

Hey! Teachers! Leave them kids alone!

All in all you're just another brick on the wall!

Αρχισα να αποκταω ψηγματα πολιτικης ευαισθησιας.

Το τραγουδι ομως που με εκανε να ανατριχιαζω ειναι το Hey you.

Χανομουν στην ατμοσφαιρα του και αιωρουμουν στο απεραντο κενο του με μια εκπληξη που εφτανε ακομη και μεχρι την απολυτη γλυκα.

Καπου εκει αρχισα να προμυθευομαι και τους δισκους του πριγκηπα. Εδω τα πραγματα σοβαρευουνε. Η υποθεση γινεται προσωπικη και ποτιζεται με εντονα συναισθηματα. Και επειδη η αγαπη ως γνωστον λεγεται οτι λιγο απεχει απο το μισος φροντισα εκει καπου στο λυκειο να ξεφορτωθω τους περισσοτερους δισκους του.

Και οταν το σκεφτομαι με πιανει αυτο το αναμεικτο συναισθημα της θυμολυπης. Σημερα εγινε ενα σημαντικο βημα να ξαναβαλω τον πριγκηπα στην καρδια μου και βαλθηκα να ψαχνω μανιωδως τις αγαπημενες μου μελωδιες στο διαδικτιο.

Το αποτελεσμα των προσπαθειων μου καμαρωνει εδω. Η αποθηκη της λεμονιας αποδεικνυεται για μια ακομα φορα θαυματουργη.

Come on baby, let's get funky!

Στην artou