εδω (το δικο μου) πολυτεχνειο

στην 4η δημοτικου ειχα μια δασκαλα η οποια με περρισιο ζηλο μας μιλαγε για τα γεγονοτα στο πολυτεχνειο. μαλιστα, δεν ηταν λιγες οι φορες που ειχαμε παει στην αιθουσα προβολων για να δουμε slides με τους φοιτητες να κολλανε προκυρηξεις στα τρολει ή να σκαρφαλωνουνε στα καγκελα αντικρυζοντας το τανκς εξω απο την πυλη.

στο παιδικο μου μυαλο οι διαστασεις των εικονων που εβλεπα μεγαλωναν σιγα-σιγα σε συνδυασμο με τα τραγουδια που μαθαιναμε και τη φωνη των φοιτητων.

'παλης ξεκινημα, νεοι αγωνες, οδηγοι της ελπιδας οι πρωτοι νεκροι' τραγουδουσαμε εμεις.
'εδω πολυτεχνειο, εδω πολυτεχνειο, σας μιλαει ο ραδιοφωνικος σταθμος των ελευθερων αγωνιζομενων φοιτητων, των ελευθερων αγωνιζομενων ελληνων' ακουγαμε τη φωνη των φοιτητων απο το τοτε να γινεται τωρα.

το παιδικο μου μυαλο ενθουσιαζε η πρωτοβουλια εκεινη του αγωνα για την λευτερια παραλληλα ομως με φοβιζαν τα τανκς, τα αιματα, τα δακρυγονα, οι τραυματιες, οι νεκροι.

καποια βραδυα ξαπλωμενη στο κρεβατι πριν κοιμηθω, ο ισκιος της βιβλιοθηκης φανταζε σαν το τανκς με τους προβολεις να στοχευουν...το μυαλο.

ηταν και η κασετα που ειχε η ξαδερφη μου στο σπιτι της με την μαγνητοφωνηση απ'οτι εξεπεμψε ο ραδιοφωνικος σταθμος του διημερου.

ηταν και η επισκεψη στο πολυτεχνειο πρωτα και επειτα στο αρχαιολογικο μουσειο στην εκτη δημοτικου. ειχε εκθεση με φωτογραφιες απο τοτε και με ειχε πιασει μια ανατριχιλα ανασκαλευοντας τις εικονες στο μυαλο μου που με πηγαιναν πισω σ'εκεινον τον νοεμβρη.

θυμαμαι φορουσα μια μπλε πλισε φουστα, ασπρο φουτερ και μπλε μοκασινια. τα ρουχα, γυρνοντας σπιτι, τα εβγαλα για πλυσιμο και τα παπουτσια δεν τα ξαναφορεσα ποτε.

ανατριχιλα.

και το βιβλιο που αγορασα στο λυκειο με τα γεγονοτα, εικονες και ποιηματα.
να μαθω, να νιωσω.

το εκοψα στη μεση. κρατησα τα ποιηματα. εδιωξα τα γεγονοτα και τις εικονες. τα γεγονοτα ειχαν κενα. οι εικονες σκληρες. γνωστες, οικιες αλλα σκληρες.

ανατριχιλα και δεος.

και τα ποιηματα τωρα πια δεν ξερω που ειναι.

ή μαλλον ξερω...

μεσα στο μυαλο.