Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2007

εδω (το δικο μου) πολυτεχνειο

στην 4η δημοτικου ειχα μια δασκαλα η οποια με περρισιο ζηλο μας μιλαγε για τα γεγονοτα στο πολυτεχνειο. μαλιστα, δεν ηταν λιγες οι φορες που ειχαμε παει στην αιθουσα προβολων για να δουμε slides με τους φοιτητες να κολλανε προκυρηξεις στα τρολει ή να σκαρφαλωνουνε στα καγκελα αντικρυζοντας το τανκς εξω απο την πυλη.

στο παιδικο μου μυαλο οι διαστασεις των εικονων που εβλεπα μεγαλωναν σιγα-σιγα σε συνδυασμο με τα τραγουδια που μαθαιναμε και τη φωνη των φοιτητων.

'παλης ξεκινημα, νεοι αγωνες, οδηγοι της ελπιδας οι πρωτοι νεκροι' τραγουδουσαμε εμεις.
'εδω πολυτεχνειο, εδω πολυτεχνειο, σας μιλαει ο ραδιοφωνικος σταθμος των ελευθερων αγωνιζομενων φοιτητων, των ελευθερων αγωνιζομενων ελληνων' ακουγαμε τη φωνη των φοιτητων απο το τοτε να γινεται τωρα.

το παιδικο μου μυαλο ενθουσιαζε η πρωτοβουλια εκεινη του αγωνα για την λευτερια παραλληλα ομως με φοβιζαν τα τανκς, τα αιματα, τα δακρυγονα, οι τραυματιες, οι νεκροι.

καποια βραδυα ξαπλωμενη στο κρεβατι πριν κοιμηθω, ο ισκιος της βιβλιοθηκης φανταζε σαν το τανκς με τους προβολεις να στοχευουν...το μυαλο.

ηταν και η κασετα που ειχε η ξαδερφη μου στο σπιτι της με την μαγνητοφωνηση απ'οτι εξεπεμψε ο ραδιοφωνικος σταθμος του διημερου.

ηταν και η επισκεψη στο πολυτεχνειο πρωτα και επειτα στο αρχαιολογικο μουσειο στην εκτη δημοτικου. ειχε εκθεση με φωτογραφιες απο τοτε και με ειχε πιασει μια ανατριχιλα ανασκαλευοντας τις εικονες στο μυαλο μου που με πηγαιναν πισω σ'εκεινον τον νοεμβρη.

θυμαμαι φορουσα μια μπλε πλισε φουστα, ασπρο φουτερ και μπλε μοκασινια. τα ρουχα, γυρνοντας σπιτι, τα εβγαλα για πλυσιμο και τα παπουτσια δεν τα ξαναφορεσα ποτε.

ανατριχιλα.

και το βιβλιο που αγορασα στο λυκειο με τα γεγονοτα, εικονες και ποιηματα.
να μαθω, να νιωσω.

το εκοψα στη μεση. κρατησα τα ποιηματα. εδιωξα τα γεγονοτα και τις εικονες. τα γεγονοτα ειχαν κενα. οι εικονες σκληρες. γνωστες, οικιες αλλα σκληρες.

ανατριχιλα και δεος.

και τα ποιηματα τωρα πια δεν ξερω που ειναι.

ή μαλλον ξερω...

μεσα στο μυαλο.

9 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

καλημερα!!!

αφου ειναι κρατημενα στο μυαλο ακομη καλυτερα...

ειναι σκληρες εικονες αυτες για ενα παιδι εχεις δικιο!

το καλυτερο ειναι να τα μαθαινουμε μεσω της ιστοριας αλλα χωρις κενα, οπως κι εσυ ανεφερες για εκεινο το βιβλιο...

μια ομορφη κυριακη να εχεις...φιλακια!

Μαριλένα είπε...

Καλημέρα

για μένα Πολυτεχνειο, σημαίνει μέρος της ζωής μου.

Μαθήτρια ούσα, τα έζησα από κοντά.

Και όλες μετά οι επέτειοι, τραυματικές υπήρξαν.


Καλη και ήσυχη Κυριακή να περάσετε :)
xx

leila είπε...

ναι, λεμονια μου, παρόμοιο ειναι και το πολυτεχνειο στο δικό μου μυαλο.. αλλα εγω το έλεγα εδω πολυχτενίο (χε χε), οπως το είχε πει και το ξαδερφάκι μου, που ηταν μικρος τοτε

aqua είπε...

Ας κρατήσει ο καθένας μας στο μυαλό και στην καρδιά ό,τι σημαίνουν γι αυτον αυτές οι μέρες κι αυτός ο αγωνας.
Ετσι κι αλλιως όπως κατάντησε....

Alexis B είπε...

Δέν θά ξεχάσω ποτέ, όντας πρωτάκι τότε, τους πυροβολισμούς που ακούγονταν από κάπου πού νομίζαμε τόσο μακριά, αλλά ήταν τόσο κοντά.
Καλή εβδομάδα.

aggelika είπε...

Καλά είναι και εκεί, αλλά και στην καρδιά θα ταίριαζαν..

Skouliki είπε...

οι καλυτερες αναμνησεις ειναι μεσα στην σκεψη μας...

island είπε...

Θα συμφωνήσω με το σκουλίκι.Κράτα τα στη σκέψη σου για σένα.Όταν έρθει η ώρα θα ανασύρεις στην επιφάνεια και τα ποιήματα.Όμορφο κείμενο αλλά δυστυχώς μου φαίνονται ολα αυτά τα κείμενα μακρινά.Δεν μας έχουν αφήσει χρόνο τα σκυλάδικα για επαναστάσεις.Καλησπέρα

maria λεμονατη! είπε...

φιλακια una mama!

-----

πως θα μπορουσε να ηταν αλλιως, μαριλενα;

-----------

λειλα και ξαδερφακι, ειστε απιστευτοι!

------------

ετσι aqua

--------

τρομακτικη εμπειρια αλεξη b

----------

aggelika, δεν ξεχωριζω μυαλο και καρδια. τουλαχιστον σαυτη την περιππτωση. καλος ο descartes αλλα αυτη την ιδεα του δυισμου σωματος και ψυχης θα μπορουσε να την κρατησει για τον εαυτο του :p

----------

ναι σκουλικακι

----

ολα θα γινουν σιγα-σιγα island, να ερθουν και τα γεγονοτα πιο κοντα μας ;)